Dust

Η ανθρώπινη ζωή είναι, για τον Λόρδο Μπάιρον, μια αιώνια διαμάχη απέναντι στη σκόνη. Η αέναη επιστροφή σε αυτή τη διαμάχη μιμείται το ανούσιο και απατηλό του Σισύφειου καθήκοντος. Όπως ο Σίσυφος καταδικάστηκε να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο προς ένα λόφο μόνο και μόνο για να τον βλέπει να κατρακυλά πρωτού φτάσει την κορυφή, έτσι και η ανθρώπινη ζωή είναι καταδικασμένη στη λήθη, δηλαδή στην άρνηση του ότι η σκόνη αναβλύζει και καλύπτει τα πάντα, διαπερνά το όλον, τίποτα δεν μπορεί ν’αντισταθεί στην αδηφάγα ορμή της. Είμαστε όχι απλώς δίπλα, γύρω, μέσα ή πάνω στη σκόνη, αλλά ακριβώς επειδή είμαστε οι ίδιοι σκόνη, είμαστε συντεθειμένοι ζωή ή αποσυντεθειμένοι θάνατο. Ως ένα ορισμένο σημείο, δεν υπάρχει πιθανή νίκη να επιτευχθεί παρά μια αναστολή, μια προσωρινή αναβολή της αναπόφευκτης ήττας μας. Είναι επειδή η σκόνη ωθεί τη μοίρα μας να εκδηλώνεται τόσο ωμά ώστε να της γυρίζουμε την πλάτη.