Kirana, op. 3

Το έργο είναι εμπνευσμένο από τον ήχο, το ηχόχρωμα και την ενέργεια που αποπνέει η ινδική μουσική. Στόχος του έργου δεν είναι η μίμηση στο ύφος, η ταύτιση και η δημιουργία «εξωτικής ηχητικής ατμόσφαιρας» σύμφωνα με το μουσικό ιδίωμα της ινδικής μουσικής. Η ακρόαση της συγκεκριμένης μουσικής αποτέλεσε τη συνθετική αφορμή και έμπνευση που έγινε η αιτία για τη δημιουργία του συγκεκριμένου έργου. Το μουσικό σύστημα της ινδικής μουσικής είναι χιλιάδων ετών. Δημιουργήθηκε από τους αρχαίους σοφούς της Ινδίας κατά τη διάρκεια των εποχών, όταν ο άνθρωπος έζησε πολύ πιο κοντά στη φύση από ό, τι είναι δυνατόν ή ακόμη και πιθανό στη σύγχρονη εποχή. Η μουσική παράδοση η οποία ονομάζεται Kirana ή gharara, πήρε το όνομά της από το μικρό χωριό της Kirana, που βρίσκεται περίπου 55 μίλια βόρεια του Δελχί, όπου ζούσαν οι μουσικοί που έδωσαν τα μουσικά χαρακτηριστικά και την ατομικότητα του. Το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα χαρακτηρίζεται για το βαθύ αίσθημα των μελωδιών του, ενταγμένο μέσα στο πνεύμα και το μουσικό ύφος των ράγκας. Ολόκληρο το έργο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αισθητικά, κατά την ώρα εκτέλεσης του, ως ένα αδιαίρετο σύνολο καθώς επίσης, οι παύσεις μεταξύ των τμημάτων θα πρέπει να θεωρούνται ως ενεργά τμήματα του. Οι διακεκομμένες διαστολές των μέτρων πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μέσο προσανατολισμού κατά την διάρκεια της εκτέλεσης. Δεν υπονοούν στοιχεία άρθρωσης και δεν δείχνουν μέτρο ή παλμούς σύμφωνα με την κλασική θεωρία της μουσικής. Οι οπουδήποτε τονισμοί εκτελούνται μόνο στην περίπτωση που είναι σημειωμένοι στην παρτιτούρα και πουθενά δεν πρέπει να δίνεται η αίσθηση του μουσικού μέτρου.