Dancing with Centaurs

Το έργο αποτελεί δεκαμερή σουίτα για σοπράνο σαξόφωνο και πιάνο, εμπνευσμένη από το μαγευτικό Όρος Πήλιο και τους μυθικούς Κενταύρους. Από τους αρχαιότατους χρόνους, οι Κένταυροι, λόγω της ιδιότυπης μορφής τους, διέγειραν διαχρονικά τη φαντασία ανθρώπων και καλλιτεχνών, καθώς αποτέλεσαν θέμα εκτενών μυθοπλασιών και ποικίλων αναπαραστάσεων. Ο υπερρεαλιστικός τίτλος του έργου σηματοδοτεί την υπερβατική αναφορά στο μύθο. Η ανθρωπόμορφη φύση των Κενταύρων συμβολίζει τη διαρκή και επίπονη προσπάθεια του ανθρώπου να δαμάσει τις ενστικτώδεις παρορμήσεις και με τη δύναμη της πνευματικής του υπόστασης όχι μόνο να τις υπερνικήσει αλλά να τις εξιδανικεύσει και να τις μετουσιώσει σε αρετές και προτερήματα. Όμως, τα ένστικτα παραμένουν κυρίαρχα και ενίοτε οι ανθρώπινες αδυναμίες οδηγούν σε απροσδόκητες συμπεριφορές. Αρχικά, συνέθεσα το μέρος που ονομάζεται Χορεύοντας με τους Κενταύρους και αναφέρεται στη λαγνεία των Κενταύρων. Σύμφωνα με τη μυθολογία, κατά την τελετή του γάμου του Πειρίθου με την πανέμορφη Ιπποδάμεια, οι Κένταυροι παρασυρμένοι από τη ζάλη της μέθης αποπειράθηκαν να βιάσουν τις γυναίκες των Λαπίθων, ο δε Κένταυρος Ευρυτίων επιχείρησε να κάνει ερωμένη του τη νεόνυμφο Ιπποδάμεια. Έτσι, ξέσπασαν οι φοβερές «Κενταυρομαχίες», όπως αναπαριστώνται μοναδικά από το γλύπτη Φειδία στις μετόπες του Παρθενώνα. Στο διάστημα των επόμενων ετών συνέθεσα σταδιακά τα λοιπά μέρη, που αναφέρονται επίσης στο ειδυλλιακό Όρος Πήλιο και τους Κενταύρους, που αφού νικήθηκαν κατά κράτος από τους Λαπίθες και εξεδιώχθησαν από το Πήλιο, μετοίκησαν σε άλλες ορεινές περιοχές. Το μέρος Απιστία αναφέρεται στον Κένταυρο Νέσσο. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο πορθμέας Νέσσος αφού μετέφερε τη σύζυγο του Ηρακλή Δηιάνειρα στην άλλη όχθη του ποταμού, προσπάθησε να τη βιάσει. Οργισμένος ο Ηρακλής, τον σημάδεψε και έριξε ένα δηλητηριασμένο βέλος στο στήθος του. Σε αντεκδίκηση, ο Νέσσος, έπεισε την Δηιάνειρα, ότι μπορεί να κάνει τον Ηρακλή να εγκαταλείψει την Ιόλη, που ήταν ερωτευμένος μαζί της και να γυρίσει κοντά της για πάντα. Έτσι η Δηιάνειρα ακολουθώντας τις οδηγίες του Νέσσου, εμβάπτισε τον χιτώνα του Ηρακλή στο αίμα που έτρεχε από την πληγή του και το έστειλε στον Ηρακλή. Όμως, ο δηλητηριασμένος χιτώνας καθηλώθηκε στις σάρκες του σώματος του Ηρακλή. Αφού βασανίστηκε από φρικτούς πόνους, κατέληξε μοιραία σε φωτιά που άναψε από δρύινα κλαδιά. Η επονομαζόμενη λοιπόν «Πυρά του Ηρακλέους», βρίσκεται στις κορυφές του Όρους Οίτη που αντίκριζα καθημερινά από το παράθυρό μου κατά τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων και της εφηβείας μου. Ο σοφός Κένταυρος Χείρων, όχι μόνο ανάθρεψε τον Ασκληπιό, πατέρα της ιατρικής, αλλά του δίδαξε την ιατρική τέχνη. Υπήρξα πνευματικός μαθητής και συνεπής λειτουργός του Ασκληπιού, κατά τη διάρκεια της τριανταπενταετούς σταδιοδρομίας μου. Έτσι, το τελευταίο μέρος, Αποχαιρετισμός, είναι αφιερωμένο στον Ασκληπιό και το δάσκαλό του Κένταυρο Χείρωνα. Η σύνθεση βασίζεται σε στοιχεία από την ελληνική παράδοση, αναμεμειγμένα με στοιχεία jazz και σύγχρονης μουσικής. Ορισμένα μελωδικά και εκφραστικά στοιχεία προέρχονται από σπαράγματα αρχαίας ελληνικής μουσικής, άλλα από ποιμενικά τραγούδια και θρήνους, βασισμένα στην πεντατονική μουσική κλίμακα της Ηπείρου, καθώς και από παραδοσιακά τραγούδια της Μικράς Ασίας. Το σαξόφωνο σηματοδοτεί τη σαγηνευτική διάθεση των Κενταύρων, ενώ ο ρυθμός, που υποστηρίζεται από το πιάνο, συμπληρώνει τη ρυθμική και ενίοτε χορευτική διάσταση της φανταστικής εικόνας. Η εκμετάλλευση σχεδόν όλης της έκτασης του σοπράνο σαξοφώνου, σε συνδυασμό με τη χρήση μεγάλων διαστημάτων, αντιχρονισμών και εκτεταμένων τεχνικών, που αποτελούν χαρακτηριστικά της σύνθεσης, παρέχει σε μεγάλο βαθμό στον εκτελεστή τη δυνατότητα να εκθέσει και να αναπτύξει τις δεξιοτεχνικές του ικανότητες.