Τα τρία πρόσωπα του Νοεμβρίου

To σαξόφωνο με συντροφεύει από τη νεανική μου ηλικία. Μπήκε στη ζωή μου με τους υπέροχους ήχους της ευρωπαϊκής χορευτικής και κυρίως της αφρο-κουβανέζικης μουσικής, αργότερα δε με την τζαζ και το τραγούδι της μαύρης ψυχής. Στην περίοδο του καρναβαλιού – νεαρός στη Λευκάδα – έπαιζα με χορευτικές ορχήστρες κι ο ήχος του με γοήτευε χωρίς ωστόσο να μαντεύω ότι θα ήταν στο μέλλον ένα από τα ξεχωριστά μου όργανα... Ελεγειακό και λυρικό στο κλασικό ρεπερτόριο, λάγνο έως και εξεζητημένο στην ελαφριά μουσική, βαθειά πονετικό, αιχμηρό, σαρκαστικό, ειρωνικό, χθόνια επιθετικό αλλά και τόσα άλλα που θ’ ανακαλύψει κανείς στη τζαζίστικη ιστορία του. Κανείς ωστόσο δεν μάντεψε αλλά κι ούτε πειστικά εξήγησε, πώς το όργανο ενός ευρωπαίου οργανοποιού, θα γινόταντο κυρίαρχο μέσο έκφρασης της νέγρικης μουσικής κουλτούρας. Έχω γράψει κάμποσα έργα για σαξόφωνο, όμως στα Τρία Πρόσωπα του Νοεμβρίου θέλησα να δώσω σε όλη την σαξοφωνική οικογένεια ένα τιμητικό ρόλο. Όχι βέβαια αυτόν που εξ αντικειμένου κατέχει στη σύγχρονη μουσική αλλά εκείνον που εγώ αντιλαμβάνομαι κι ο οποίος χαρακτηρίζεται από... τα πολλαπλά του πρόσωπα και την ανυπέρβλητη πλαστικότητά του. Γι’ αυτό κι ο ερμηνευτής ή ο ακροατής αυτού του Νοεμβρίου θα συναντήσει, θ’ακούσει κι ελπίζω πως τελικά θα βιώσει ένα πολυ-πολιτισμικό άρα και πολυ-στυλιστικό ηχητικό γίγνεσθαι.