Καλοφωνικόν

Τον όρο «Καλοφωνικόν» χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί για να ονομάσουν ένα είδος μουσικής σύνθεσης με χαρακτηριστικό μελισματικό ιδίωμα, που τείνει περισσότερο προς έναν ελεύθερο μελωδικό αυτοσχεδιασμό. Αν και άρχισε σαν μία μέθοδος ανάπτυξης του συλλαβικού πρωτοτύπου, σιγά σιγά έγινε το μέσον για μια ελεύθερη σύνθεση ανεξάρτητη από τα παραδοσιακά πρότυπα. Εξέλιξη πολύ σημαντική στην πορεία της βυζαντινής μουσικής. Το έργο είναι μια ενιαία σύνθεση σε συνεχή ανάπτυξη και ροή – αν και εσωτερικά διαμορφώνεται από έξι τμήματα που εκτελούνται, όμως, χωρίς διακοπή. Οι έντονα μελισματικές μελωδικές γραμμές των τεσσάρων σαξοφώνων, εν πολλοίς ανεξάρτητες, συνηχούν συχνά σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους, με αποτέλεσμα την ιδιόμορφη αρμονική δομή, που είναι πέρα από την τονική, την τροπική ή την ατονική λειτουργία, και τη διαμόρφωση νοητών μελωδικών καταστάσεων, που αποτελούν τη συνισταμένη των καταγεγραμμένων μελωδικών γραμμών.