Ποιόν χτυπάμε;

Το έργο Ποιόν χτυπάμε; είναι μια προβολή του αγώνα μας να φέρουμε τον κόσμο στα μέτρα μας. Το μικρό, σαν σταγόνα, ποίημα μού παραχωρήθηκε από τη Σοφία Σταματίου- και το παραθέτω κι εγώ με τη σειρά μου για ακρόαση. “Για ποιον χτυπάνε οι σειρήνες; Ο σταυρός στο σκοπευτικό σημάδευε τη χοντρή φιγούρα στο κέντρο. Οι άντρες θα έμπαιναν στο δωμάτιο σε κλάσμα δευτερολέπτου. Πατούσε ήδη τη σκανδάλη. Πορτοκαλιές τεράστιες φλόγες πετάχτηκαν και τάραξαν τη νύχτα με διαβολεμένο θόρυβο. Το όπλο τραντάχτηκε στον ώμο του και είδε τον άντρα στο κέντρο και τον διπλανό του στα δεξιά να πετάγονται προς τα πίσω. Οι φλόγες τρυπούσαν συνεχώς το σκοτάδι κι ο άντρας στα αριστερά προσπάθησε να πυροβολήσει με το όπλο του ρίχνοντας προς τα μπροστά. Ο Ούγκο είδε καθαρά την ανοιχτόχρωμη λάμψη να περνάει μπροστά από το φακό του σκοπευτικού του, αλλά η βολή του άντρα δεν ήταν αρκετά ακριβής. Οι πορτοκαλιές φλόγες χτυπούσαν συνεχώς και ο στόχος του τον σημάδευε. Ο άντρας έπεσε με τη σειρά του τρικλίζοντας. Ουρλιαχτά ακούγονταν παντού. Η πόρτα και ο τοίχος ήταν διαλυμένα από το μέταλλο που έπεφτε σαν βροχή. Υπήρχε μια άλλη σκιά πράσινη στο διάδρομο που τώρα τον σημάδευε κι εκείνη. Σφαίρες σφηνώθηκαν στο κρεβάτι και στην ντουλάπα. Η φιγούρα πυροβολούσε γονατιστή και σταδιακά σηκωνόταν. Ένα στέρεο σώμα που πυροβολούσε στα τυφλά. Αλλά ο άντρας έπεσε μπρούμυτα στο διάδρομο, καθώς εξαφανίστηκε στιγμιαία από το οπτικό του πεδίο. Κι ένας άλλος ή μάλλον δύο στα σκαλιά, εκ των οποίων ο ένας είχε όπλο, ανέβαιναν τρέχοντας στον όροφο. Οι φλόγες έσχιζαν το σκοτάδι. Ο ψηλός τύπος έριχνε κι εκείνος. Το τζάμι τού δωματίου πίσω του διαλύθηκε. Πυροβολισμοί από ένα μεγάλου διαμετρήματος πιστόλι που έμοιαζε μικροσκοπικό στα χέρια του χρήστη. Οι βολές του δεν ήταν ακριβείς και ο Ούγκο κόλλησε με την πλάτη στον τοίχο. Ο άντρας με το όπλο έφτασε στην κορυφή της σκάλας και έστριψε με κατεύθυνση το δωμάτιό του. Το κούφωμα της πόρτας εξερράγη κι άλλη μια σφαίρα σφηνώθηκε στο πόδι του κρεβατιού τραντάζοντας το ξύλο και τα μεταλλικά ελατήρια στον σομιέ. Ο σταυρός στο σκοπευτικό σταθεροποιήθηκε στον άντρα που ήταν επάνω στη σκάλα, ενώ οι φλόγες έσχιζαν το σκοτάδι. Είδε τη φιγούρα να πέφτει πάνω στον τοίχο, πράσινη σκιά σε έναν απλό γκρι-πράσινο διάκοσμο. Ο θόρυβος του σώματος του ακούστηκε βαρύς επάνω στα σκαλιά. Ο άντρας που ήταν μαζί του έπεσε ανάσκελα στα σκαλιά, καθώς οι σφαίρες διέλυαν τον τοίχο. Ο πρώτος γεμιστήρας είχε αδειάσει. Τον έβγαλε γρήγορα και τον αναποδογύρισε με μια κίνηση για να ασφαλίσει με έναν κρότο τον δεύτερο που ήταν κολλημένος επάνω του. Όπλισε. Σκότωσε.

Πυ

ρο

βό

λη

σέ

με!

δεν σε αναγνωρίζω. Τον κόσμο πας να μηδενίσεις και εσένα εξαφανίζεις”.