Έξοδος

Το έργο Έξοδος έχει μια φόρμα που, απ’ όσο ξέρω, γίνεται για πρώτη φορά. Όλες οι γνωστές φόρμες μουσικής αποτελούνται από στοιχεία που επανέρχονται μια ή και περισσότερες φορές κατά τη διαδρομή του έργου. Άλλοτε αυτούσια, άλλοτε παραλλαγμένα, επανέρχονται. Στην Έξοδο δε συμβαίνει αυτό. Στα τελευταία 13 μέτρα του έργου ξανακούγεται η αρχή του έργου σαν μια μακρινή ανάμνηση, σαν ανάμνηση μέσα σε όνειρο. Αυτό είναι το μόνο που επανέρχεται. Είναι όμως κι αυτή η επαναφορά τόσο μακριά από την πρώτη φορά που ακούγεται ώστε αδυνατίζει πολύ η έννοια: επαναφορά του ίδιου στοιχείου. Η φόρμα στην Έξοδο θυμίζει – κι αυτή – μια συνεχή έξοδο: φεύγει από κάτι (από ένα στοιχείο) και μπαίνουμε σ’ένα άλλο σαν αυτό, που όμως είναι φανερό πως είναι άλλο στοιχείο, να ήταν η φυσική συνέχεια του προηγούμενου. Το έργο μοιάζει με βέλος που διαρκώς «ξετυλίγεται» προς το στόχο! Στην Έξοδο υπάρχει μια συνεχής εξέλιξη. Το αρχικό στοιχείο μεταμορφώνεται, ξετυλίγεται, γυμνώνεται και αποκαλύπτει την εσωτερική μουσική ουσία του.