Risuona piu lontano che mai

Το “… risuona piu lontano che mai” είναι ένα έργο που διαμορφώνεται και ταυτόχρονα θρυμματίζεται από μικρές κυψέλες ανάμνησης. Αυτές επανεμφανίζονται σε ποικίλες, συχνά απροσδόκητες επαναλήψεις και επίμονες αναδρομές, μέσω μιας σειράς αναδόμησης και αναδιάταξης του υλικού. Αναπαριστώντας την ιδιομορφία ενός απροσδιόριστου ήχου, αυτές οι μνημονικές κυψέλες μεγαλώνουν και μικραίνουν με τρόπο μη γραμμικό, με αναταράξεις και εμπόδια, αβεβαιότητες και δισταγμούς. Συμπεριφέρονται - αυτό που ο Deleuze και ο Guattari θα έλεγαν - ως αρμονικό πλέγμα σε κατάσταση στοχαστικού και μη ιεραρχικού διαλόγου μεταξύ τους, ως κάτι που διαδραματίζεται κατά τη διαδικασία, σε απόλυτη οικειότητα. «Το ΄να γίνεσαι΄ (a becoming) βρίσκεται πάντα στη μέση. Μπορεί κανείς να το προσεγγίσει μόνο από τη μέση. Το ΄να γίνεσαι΄ δεν είναι ένα, ούτε δύο, ούτε η σχέση μεταξύ των δύο. Είναι η ενδιάμεση κατάσταση, η οριακή γραμμή ή το σημείο του ορίζοντα. Εάν το ΄να γίνεσαι΄ είναι μία συστάδα (μια γραμμική συστάδα), είναι επειδή αυτό συμβαίνει σε μια ζώνη εγγύτητας και ασάφειας, σε μια ζώνη ενός ακατοίκητου τόπου, μιας απροσδιόριστης σχέσης που αναιρεί τα δύο σημεία εγγύτητας ή απόστασης, φέρνοντας έτσι κοντά το ένα στο άλλο. Όσο πιο κοντά έρχεται το ένα στο άλλο τόσο αποδυναμώνεται η σχέση εγγύτητας και απόστασης». [(Gilles Deleuze και Félix Guattari, A Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia, μετάφραση Brian Massumi, (London;New York: Continuum, 2004), σελ. 293].