Enlacées

«Η ίδια η μνήμη είναι μια εκ των έσω αναφορά. Μέσα σε αυτά τα κουτσομπολιά του μυαλού προστίθενται οι απατηλοί ήχοι που καταφθάνουν από τους γύρω ανθρώπους. Δεν υπάρχει παρά μια μεταβαλλόμενη και ασταθής βάση για εξέλιξη. Η εικόνα που διαμορφώνουμε από τις συνεχείς παρελθούσες εμπειρίες, διευρύνεται δυσανάλογα ως προς την πραγματική εμπειρία που επιδιώκουμε να περιγράψουμε» σχολιάζει με σαφήνεια ο George Santayana στο Life of Reason. Όταν βυθιζόμαστε στο παρελθόν, οι αναμνήσεις σπάνια ανακαλούνται ως αυθεντικά αντίγραφα των αρχικών συμβάντων. Συνήθως ανακαλούνται ως φήμες: κάποια από τα γεγονότα έχουν αλλάξει, άλλα παραλείπονται ή προστίθενται. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ακριβείς μνήμες αναμιγνύονται με ανεπιβεβαίωτες και σε άλλες πάλι, τα γεγονότα πιθανόν ανακαλούνται αλλά δεν είναι δυνατή η αναφορά στην πηγή τους (memory misattribution). Mερικές φορές δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ούτε τη φαντασία για να θυμηθούμε ένα γεγονός. Η ανασκευαστική φύση της μνήμης σε συνάρτηση με την αποδομητική της διάσταση (memory inaccuracy) και ιδιαίτερα ο ρόλος της στη μουσική αφήγηση, βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του παρόντος έργου. Το έργο αποτελείται από δομές σχετικά περίπλοκων μουσικών συμβάντων, οι οποίες βρίσκονται συνεχώς σε ανατροφοδότηση με τον εαυτό τους μέσω της δραστηριότητάς τους στο παρόν, από τη μία πλευρά, και μέσω του ίχνους που αφήνουν στη μνήμη όταν έχουν συμβεί, από την άλλη πλευρά. Η εγγενής σύγκρουση ανάμεσα στα πραγματικά συμβάντα και τις βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόσθεσμες αναφορές που αφήνουν τα ίχνη αυτών στη μνήμη, οδηγεί σε μια σειρά από ανακατασκευές ηχητικών εικόνων με υλικό του παρελθόντος στο σήμερα. Οι αρχικές ηχητικές εικόνες υφίστανται διαρκείς μετασχηματισμούς, μεταμορφώσεις αλλά και στρεβλώσεις, αλλοιώσεις (ακόμη και εκφυλισμό) των πραγματικών και τελικά, διαλύονται σε μια κίνηση από απομεινάρια και σκιές που αναδύονται και εξαφανίζονται αίφνης σε έναν τραγικό χορό του εφήμερου.