Το φως που καίει

Το φως που καίει είναι τίτλος που με διεγείρει αλλά και με παρασύρει σε μιαν ελπίδα παρά τη δίνη και τη συγκυρία του καιρού μας. Την καταχωρώ, λοιπόν, μέσα μου αυτήν την ελπίδα, σεβόμενος και εκείνη του ποιητή, αφού και αυτός σε κάποια ίσως ανάλογη βασίστηκε, για να μας χαρίσει αυτό το φως…που καίει. Ανακαλύπτω, όμως, στη συνέχεια ότι, πέρα από την ελπίδα για την πιθανή αφύπνιση, υπάρχει και η βούληση να ειπωθούν λόγια που ερμηνεύουν και αλλιώς την πορεία του κόσμου μας. Αποσπώ στίχους από το σπουδαίο αυτό έργο με τη φροντίδα το ποιητικό κείμενο πάνω στο οποίο θα δουλέψω να περικλείει, ή μάλλον να περιέχει, κορυφαίες αιχμές του. Ο Βάρναλης, μεταξύ άλλων μας θέλει αυτόφωτους και ανατροπείς των Θεών της ανθρώπινης ιστορίας… Θέλω τώρα να καταφέρω μια μουσική προσέγγιση του έργου του μέσω μιας μουσικής χειρονομίας, μιας μουσικής γραφής. Το φως που καίει, είναι κάτι σαν μαγικό…Ας μου επιτραπεί να το θέσω ως τίτλο και στο δικό μου έργο, παρά τους αποσπασμένους στίχους. Η φωνή του άντρα-τραγουδιστή-ερμηνευτή θα τραγουδά σε ένα ύφος αφηγηματικό. Το λαϊκό κλαρίνο θα είναι κατά κάποιον τρόπο η φωνή, η γνώση, και η συνείδηση του ποιητή, ενώ μέσω των αυτοσχεδιασμών θα υπογραμμίζει την εντοπιότητά του. Τα σαξόφωνα και το πιάνο θα συμπληρώνουν την παγκοσμιότητά του. Εγώ, τέλος, θα επιχειρήσω να υποδυθώ το ρόλο του Μώμου… (Λίγες, αλλά βασικές σκέψεις πριν από τη σύνθεση του έργου, Ασπρογερακάτα, Λευκάδα, Αύγουστος του 2008)