Αμαραντίδης Aμάραντος

Εκλεκτός συνθέτης, μουσικός παιδαγωγός, κλαρινετίστας και συγγραφέας μουσικών θεωρητικών βιβλίων. Καταγόμενος από μουσική οικογένεια άρχισε από δώδεκα ετών να μελετάει κλαρινέτο στο Ωδείο Αθηνών (με τον Χαράλαμπο Φαραντάτο). Όμως παρότι άρχισε να εμφανίζεται με επιτυχία ως κλαρινετίστας και συμμετείχε στην Ορχήστρα «Παναρμόνια» (1971-1972), έχασε το ενδιαφέρον του για το κλαρινέτο και εγκατέλειψε το Ωδείο.

Αργότερα, το 1975, αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με τα θεωρητικά της μουσικής. Γράφτηκε στο Εθνικό Ωδείο και σε δύο χρόνια αποφοίτησε από τις τάξεις Σώτου Βασιλειάδη και Νικηφόρου Νευράκη. Κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και το διάστημα 1977-1980 σπούδασε στην Ecole Normale de Musique de Paris (με τη Ζ. Κελλέρ και τον Μαξ Ντώυτς). Το 1980 επέστρεψε στην Αθήνα και δίδαξε ποικίλα θεωρητικά μαθήματα στα Ωδεία: Ορφείο, Ελληνικό, Εθνικό, και Κεντρικό στους μαθητές του: ο Δημήτρης Καραγεώργος, ο Γιώργος Μελάς, ο Ανδρέας Συμβουλόπουλος, ο Γιώργος Βασιλαντωνάκης, ο Θόδωρος Τσικρικάς, η Αγγέλα Φαναριώτη, ο Γιώργος Μελάς κ.ά. Επίσης συνέγραψε διάφορα αξιόλογα θεωρητικά βιβλία, όπως: Το τονικό μουσικό σύστημα Ι (Η αρμονία, 1985), ΙΙ (Η αντίστιξη, 1986), ΙΙΙ (Η θεωρία, 1987), Μορφολογία της μουσικής (1991), Ο Μπετόβεν μέσα από την αλληλογραφία του (1987), Συλλογή σολφέζ του Α. Ρώυσελ (1993). Επίσης, Θέματα πτυχιακών εξετάσεων (1993), Θέματα Αρμονίας (1995) κ.ά.

Παράλληλα ασχολήθηκε με τη σύνθεση (από το 1991, μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών) και έγραψε εξαιρετικά ενδιαφέροντα έργα, όπως: Κοντσέρτο για κλαρινέτο (1988, παίχτηκε μοναδικά από τον Σπύρο Μουρίκη και τη Συμφωνική της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης με μαέστρο τον Ηλία Βουδούρη), Πρελούδια και φούγκες για το Δωδεκάφθογγο Μουσικό Σύστημα (για πιάνο, 1989), 12 Σπουδές (για κιθάρα, 1990), Πέντε Δοκίμια (για φλάουτο βιόλα και κιθάρα, 1990, αφιερωμένο στον Απόλλωνα Κουσκουμβακάκη, που το παρουσίασε και το δισκογράφησε), Παραλλαγές Lully – Lulla, Tre scherzi (για κλαρινέτο και πιάνο, 1991), Ποντιακοί χοροί (για ορχήστρα εγχόρδων, φλάουτο, άρπα και κρουστά, 1992), Παραλλαγές σε θέμα του Ν. Σκαλκώτα (για σόλο βιολί, 1992/μεταγραφή για πιάνο, 1993), Παραλλαγές σε θέμα του Θ. Αντωνίου (για πιάνο, 1993), Κοντσέρτο για κοντραμπάσο (1994), διάφορα μικρά κομμάτια για σόλο όργανα κ.ά. Στις 3 Νοεμβρίου 1995, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παρουσίασε το έργο του τα Παραμύθια του Πόντου, από τα «κύκνεια άσματα» ενός εξαίρετου καλλιτέχνη και ανθρώπου, που δεν θα πάψει να παρίσταται στη μνήμη μας ενθουσιώδης, φιλοπρόοδος και από κάθε άποψη ανεπίληπτος.

(Τάκης Καλογερόπουλος, «Aμαραντίδης Αμάραντος», στο Το Λεξικό Της Ελληνικής Μουσικής: Από Τον Ορφέα Έως Σήμερα, (Αθήνα: Γιαλλέλη, 1998), 1: 117-118)